Teatr Współczesny w Szczecinie: Być jak Beata

pomysł: Piotr Domalewski, scenariusz: Piotr Domalewski, Żelisław Żelisławski, dramaturgia: Żelisław Żelisławski, reżyseria: Magda Miklasz, aranżacje muzyczne i przygotowanie wokalne: Tomasz Lewandowski, scenografia: Mirek Kaczmarek, kostiumy: Hanka Podraza, wideo: Kamila Paradowska, reżyseria światła: Piotr Nykowski, charakteryzacja: Sylwia Kaźmierowska-Kowalik, asystent reżysera: Magdalena Wrani-Stachowska

występują: Maria Dąbrowska, Magdalena Wrani-Stachowska, Arkadiusz Buszko, Maciej Litkowski, oraz Jacek Piątkowski, Tomasz Stępień i Bartłomiej Makuła ze specjalnym udziałem Katarzyny Kossak

muzyka na żywo: Tomasz Lewandowski/Krzysztof Figiel (instrumenty klawiszowe), Paweł Rozmarynowski (bas, moog), Waldemar Zieliński (gitara), Kuba Fiszer (perkusja)

produkcja PPA: Kaja Gonera

Królowa polskiej piosenki, jak wiadomo, jest tylko jedna i od prawie pół wieku śpiewa o Małgośce. Kim jest zatem Beata Kozidrak, która śpiewała o Józku? Polskiej piosenki cesarzową? Ikoną? Boginią?

Sporo już powstało teatralnych i filmowych musicali opartych na piosenkach słynnych artystów: Beatlesów, Abby, Queen, Czerwonych Gitar. Haczyk tkwi, by tak rzec, w niuansie: „Być jak Beata” to, owszem, musical złożony z przebojów Bajmu (i Beaty), ale nie o pretekstową fabułkę tu chodzi, a o udzielenie głosu zwykłym, statystycznym Polakom, którzy, jak się już umówiliśmy, masowo kochają Bajm (i Beatę) i za pomocą słów ukochanych piosenek chcą wyrazić własne emocje, ukrywane dotąd pod lustrem jeziora marzeń.

A zatem teatr (telewizja) w teatrze. Najpierw – jak w prawdziwym TVN, Polsacie czy TVP – filmowa prezentacja uczestnika w jego naturalnym środowisku. Potem kreacja-prezentacja na scenie, w przebraniu i makijażu. W teatrze wszystko jest możliwe, nawet najbardziej niepozorny emerytowany policjant, zakonnica czy właściciel bistra z kebabem mogą „być jak Beata”.

Polska A, B i C rozmawia o życiu prawdziwej Beaty Kozidrak (którą spektakl wzruszył i rozbawił do łez), komentuje jej twórczość i niepowtarzalny wizerunek, a na koniec przyjmuje do wiadomości oczywistą oczywistość: dla Beaty czas się zatrzymał, a nawet jakby cofnął.

Zobacz stronę spektaklu

Fot. Monika Stolarska