data: 26 marca (środa) 2025, godz. 20:30
czas: 1 godz.
bilety: 70 zł
dym
Jan Emil Młynarski (śpiew, perkusja)
Brass Federacja: Piotr Wróbel (suzafon, aranżacje), Maurycy Idzikowski (trąbka), Artur Jargiło (trąbka), Szymon Białorucki (puzon), Bartek Łupiński (puzon), Marek Michalec (waltornia), Aleksandra Radwan (chórek), Irena Kijewska (chórek), Maciej Starnawski (chórek)
Jan Emil Młynarski, z tych Młynarskich: śpiewak big bandu, wirtuoz bandżoli, perkusista, muzyczny archeolog Warszawy, elitarny jazzman, zabawiacz tłumów. „Narkotyki” to w jego bogatym dorobku płytowym, radiowym i koncertowym późny debiut (a raczej: pierwszy album, na którego okładce widnieje TYLKO jego nazwisko).
Jako lider Warszawskiego Combo Tanecznego i autor audycji („Dancing, Salon, Ulica” w Trójce i „Wesoła Warszawska Fala” w internetowym radiu Nowy Świat) przeszukiwał archiwa, a to, co znalazł – ocalał od zapomnienia. Docenili go za tę działalność seniorzy, polubili i juniorzy, jedni i drudzy zainteresowani tradycją polskiej piosenki. Działał ad hoc, z tygodnia na tydzień, ale i z majaczącym w oddali celem bardziej konkretnym, ryzykownym z punktu widzenia polityki prozdrowotnej i fenomenalnie oczywistym jako metafora różnych stanów miłości. Miłości – jak sam tytuł wskazuje – jak narkotyk.
„Szukając melodii, badając życiorysy, historię, tradycję, fonografię i dorobek poszczególnych artystów, siłą rzeczy tworzyłem zbiory tematyczne – wspomina Jan Emil. – Po tangu „Morfina”, natrafiłem na walce „Opium” i „Kokaina”. A potem na kolejne piosenki z lat 30. Postanowiłem przywrócić je do życia.”
Formalnym kluczem zbioru dziewięciu nowych wersji starych szlagierów jest – oprócz charakterystycznej maniery wokalnej Młynarskiego – mało liryczne brzmienie trąbek, puzonów, waltorni i suzafonu. Miłosno-narkotyczne wrażenia potęguje upiorna dama z okładki: oszołomienia kuszą i straszą pyszczkiem wściekłej kotki. Witkacy lepiej by tego nie wymyślił.
Fot. Kobas Laksa
